Gökyüzünden Kan Damlıyordu

Gökyüzünden kan damlıyordu.
Yağmur sanırdım o zamanlar.
Hani umududur, bereketidir avuntusuyla beklerdim daima.
Bir daha, bir daha yağsın isterdim.
Nerden bilirdim, yitirilen canların bir armağanı olduğunu.
Berekete küskünüm o andan beri,
Sadece kurak kalmak istiyorum.

Uzaklardan gelen sesler duyardım hep.
Hep deli dolu naralarla süslüydü çocukluğum.
Ana kucağında tanıdım tüm gerçekliğiyle hayatı ben.
Ne bileyim, hep oyun sanırdım.
Sever miydim, inan ki hiç hatırlamam.
Hafızamı silmek istiyorum şu anda.
Sadece unutmak istiyorum.

Her gün, beşten fazla ezan okunurdu bizim oralarda;
Ya da ben öyle sanırdım.
Ninem bile evde kılmazdı namazını.
İki gözü, iki çeşme dönerdi eve, her vakitte;
Ağıtlar her gün başka bir haneyi doldururdu.
Acı olduğunu anlamazdım.
Şimdi de sadece anlamamak istiyorum.

Çocukluktan kalma saflığımı da yitirdim,
Yitirdiğim zamanların sefaletini de.
İlk defa bir tabuta sarılıyken gördüğümde bayrağımı,
Yitirilen hayatların kıymetini anlamamıştım.
Adım attığım her yerde, gözlerimi kaldırdığımda;
Gururla süzülenin, yine bayrağım olduğunu görünce;
Neden yere indiğini hiç anlamamıştım.
Bu sefer unutmak istemiyorum.
Bir can, geride iki damla gözyaşıyla gurur bırakırmış.
Dalgalanan yüce bayrağım bile, ona saygı duyarmış.
Kabrinin üstünde gül bahçeleri boşuna bitmezmiş meğerse.
Bak, gökyüzünden yine kan damlıyor.
Bense bu sefer sadece gurur duyuyorum...

04.10.2003