Yağmur durursa serinlemez bu şehir.
Yanar yanar tutuşur yüreğinizde ki yangın gibi.
Ses verir insanlığa meydanın tam orta yerinde.
Dünyanın tam ortasında.
Yoksulluğun kayboluşunda.
Evimin masasında...
Torunuma nasihat verirken durur kalbim.
Kanlar dolaşır göğsümde bir elin göğsünün üstünde olduğu anda.
Bırakır öfke yerini yoksulluğa.
Yağmur damlamazken bedenime.
Kum taneleri olur çiçek bahçesi olan ömrüm...
Kayıt Tarihi : 30.10.2020 01:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Gökyüzüne karşı ağlarken ses çıkmasın diye direnişim...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!