Gökyüzü Yaklaşırken Şiiri - Sabah Cömert

Sen yeni doğmuştun.
Gökyüzü uzak yerdi ozaman.
Geçip durmazdı tepeden helikopter.
Yeni birşeydi New York'ta gökdelen.

Her yer savaş, her yer kavga ya da aşktı.
Ben yoktum, di'li geçmiş zaman şiirselliğimdendi.
Bir parça fikirdim belki uzak cılız bir köyde.
Ozamanlar hayal kurmak adettendi.

Sen yeni ölmüştün.
Aya ayak basanlar da olmuştu.
Bağırıp dururdu ekranlardan darbeler.
Eskimişti en yeni sayılan yönetimler.

Her yer savaş ve kan ve köpeklikti.
Ben vardım, vardığım yer tam da korktuğum yerdi.
Korku dediğim de öğretilmiş bir dogma.
Cesaret kırmak en sevilen hareketti.

Seni yeni duymuştum.
Kitaplar yasak şeydi ozaman.
Baskı yapmazdı Leninsever yayınlar.
Garipsenirdi telden yoksun telefonlar.

Her yer kavga, köşe başları telaştı.
Babam yoktu, serserilik annemden mirastı.
Bir dörtlük bulmuştum, eski sararmış bir defterden.
Devrim yeli eserdi devrilesice hikmetten.

Seni hiç görmemiştim.
Görmemişliğim, yazmamışlığımdan da beterdi.
Sessiz sedasız yürürdüm mezarlıkta.
Her kafatasıyla Hamlet oynardım güya, maksadım ölümü yadsımaktı.

Her yer çamur, her yer kemik ve kurşun.
Gökyüzü yakın ve cep telefonları ve uydu.
Her millet, milletlerarasılaşagelmişken,
Yalnızlığım, içimde büyümüş sandığım kendimden.
Ne acıdan ne Nietzsche'den ne senden.