Gökyüzü ve Çocuk Şiiri - Sami Kurumlu

Gökyüzü suratını astı...
Bulutlar birden karardı.
Acı bir rüzgar esti,
Ortalığı dağıttı...
Tozu dumanı önüne kattı...
Ardından şimşek çaktı,
Her taraf aydınlandı...
Şimşeğin gürültüsü
Uzunca bir uğuldadı...
Evde yalnız bir çocuk
Korktu ansızın ağladı...
Bir hıçkırık, ardından çığlık,
Her yanı kapladı...
Çocuk olanlardan habersizdi...
Kim bilir? Belki de
Olanları sezdi...
Artık birlikte ağlıyorlardı,
GÖKYÜZÜ VE ÇOCUK...
Ardından çocuk sustu...
Uyuyuverdi...
Gökyüzü susmuyordu,
Ağlamanın verdiği huzur
Ona yetmiyordu...
NEDEN?
GÖKYÜZÜNÜN DERDİ
HİÇ BİTMİYORDU...