GÖKYÜZÜ ve BEN AĞLIYORDUK

Soğuk bir sonbahar akşamı
ve aylardan Ekim
dışarda bardaktan boşalan bir yağmur yağmakta
paltomu alıp çıktım dışarı
ve yürüdüm uzun,uzun yol boyunca
bir kaç saniye içinde sırılsıklam olsamda
yine de
aldırış etmedim
o yağan yağmura nedense
insanlar kaçışıyorlardı
ıslanmamak için kuruluklara
ben ise umursamıyordum
bardaktan boşalan yağmura
'' sırılsıklam olmuşsunuz HARUN BEY ''
dedi diye biri bana
'' tuz değilim ki eriyeyim ''
diye söylendim o arkadaşa
sonra devam ettim
yine ben
yağmurda yürümeye o yolda
bilmiyordum
aslında nereye gittiğimi o anda
şiddetini bi ara azaltınca yağmur
paltomun cebinden çıkardım ellerimi
ve sildim yenlerime yüzümü
gördüğüm ilk kuruluğun altına sığındım
ve
çöküp oraya çocuklar gibi
hüngür,hüngür ağladım
'' ben bu değilim ''
dedim defalarca kendime
'' ben bu değilim kimse anlamıyor beni.''
ve
ben olamazdım dedim
kendime
kustum bütün öfkemi
kimine göre derdi vardır
deselerde belki de
deli olduğumu bile söyleselerde
evet
derdim var
ama
kesinlikle deli değilim
bunu böyle bilsinler

'' Bırakta rahat edeyim biraz ''

Ne olur bırak Hayat!

Gelme artık üstüme.