Gökyüzü Kaldı Elimde Şiiri - Melih Boran

yere bakarak gülümseyişini,
göğe bakarak anımsıyorum.
o kadar yorgunum ki artık
bir o kadar da umutsuz.
geride kaldı tüm duraklar
biliyorum.
gök yüzünü hatırlıyorum,
gökyüzüyle avunuyorum.
zaten umursayamıyordum,
artık hiç kulak asmıyorum
cebimde çınlayan öğütlere.
hep bir kavga içindeyim
mutlu olan herkesle.
hatta
sırf sevdiğiyle aynı göğe bakabiliyor diye
oğuz abiden bile nefret ediyorum.
gökyüzünü seyrediyorum sadece.
gökyüzünü,
bazen
hatırana nazaran
daha karanlık,
bazen
gülüşüne istinaden daha aydınlık gökyüzünü.
başım,
senin boynundan ayrıldı ayrılalı
saçların alnımdan
ellerin tırnaklarımdan
bir gökyüzü kaldı elimde.
yakın sayabilirim kendime
en azından,
senden biraz daha geride.
senden ilham alıp gülümsüyor.
başı yerde.
gözleri,
yalnızlığımın sözümona asilliğinde.
tıpkı senin gibi dinliyor beni.
bir bilgeyi dinler gibi
sessizce.
kokunu da bulmuş biyerlerden
sarılıyor hergece,
sen gibi.
yıldızlar burnumun dibinde.
kızma bana
ya da kız istersen
hala sızıp kalıyorum balkonda
elimde sigara,
üstelik ayağım da masada.
sigarayı söndürüp örtüyor üstümü
ne yazık ki
senden biraz daha soğuk
bunu benzetemiyor aslına.
ruhum,
senin bedeninden ayrıldı ayrılalı
sesim nefesinden
yüreğim titreyişinden
kirpiklerim gözlerinden.
bir gökyüzü kaldı elimde.
ve gülüşüne benzettiğim bakışları.
birde turgut abinin
imrendiğim o vuslatı,
göğe bakma durağı.