Gökyüzü Büyüsü Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Derin bir akşam vakti, gökyüzü kıyametin eşiğinde,
Mavi ve morun iç içe geçtiği bir kanvas,
Göz alabildiğine uzanan gök,
Kendi renkleriyle haykırıyor yeryüzüne.
Bulutlar, pembe ve turuncu,
Alev alev yanıyor, birer muşamba gibi,
Havada asılı duran bu tuhaf sanat,
Hüznün melodisi gibi çalıyor kulaklarımda.

Rüzgar, eski bir dost gibi,
Küçük yaprakları sallar, ince ince fısıldar,
Her bir yaprak, bir sır gibi,
Kaybolan zamanın anısını taşır.
Toprağın derinliklerinden gelen bir melodi,
Çiçeklerin, otların arasında,
Tıpkı bir çocukluğun masum gülüşü,
Yağmura özlem çekerken çiğdemler,
Yer yüzünde bir tatlı bekleyişle açılır.

Bir bahar akşamı, ormanın derinliklerinde,
Ağaçlar, gökyüzünü yırtan kollarıyla,
Sırtlarını yaslamışlar gökyüzüne,
Dalları arasında saklanmış kuşlar,
Neşeyle cıvıldaşırken, melodik bir şarkı söyler.
Bir baykuşun usulca geçtiği gecede,
Göl kenarındaki su,
Gözyaşlarıyla dolu bir yüreğin ifadesi gibi,
Yıldızların yansımasıyla parıldar.

Ve deniz, derin bir kucaklama,
Huzursuz dalgalarıyla sahile vururken,
Kumların üzerinde dans eden ayak izleri,
Geçmişin izlerini taşır.
Her dalga, bir hatıra getirir,
Bir düş gibi, kaybolan sevgililerin fısıldadığı,
Gecenin koynunda sakladığı sırlar gibi.

Akşam güneşi, ufukta kaybolurken,
Sıcak ışığı, hüzünle dolu bir gülümseme gibi,
Kızıllığı, geçmişe özlem,
Gözlerimdeki yaşlarla buluşur.
Ve ben, bu anın içinde kaybolmuşum,
Kendi derinliklerimde bir yolculuk yaparken,
Zaman, yavaşça geriye sarılır,
Hayatın renkleri, her bir nefeste canlanır.

Gözlerimi kapatıp, derin bir nefes alıyorum,
Doğanın sesleri, içimde yankılanıyor,
Her bir ses, bir hikaye anlatıyor,
Ve ben, bu hikayelerin parçası olmaya,
Devam ediyorum.