Gökyüzü benim için ağlıyor.
Benim için döküyor gözyaşlarını..
Ruhumda ki orman yangınlarını küle döndürmek için..
Sırılsıklam ıslatıyor bu yağmurlar beni.
Ha dindi,ha söndü derken yeniden yine alevleniyor yangınım büyüyor ruhumda..
Sevgiliye olan özlemdi yangının sebebi.
Sevgiliden gelmeyen bir bakıştı kibriti çakan yüreğime..
Alev alansa ruhumun en cok özleyen ormanı..
Her birine senin adını verdiğim binlerce fidan,binlerce umuttu yanan Cayır cayır...
Simdi..
Gökyüzü benim için ağlıyor,benim için döküyor gözyaşlarını..
Nafie!
Dinmiyor Ruhumda ki orman yangını..
Kibriti hasret,körüğü gökyüzünün gözyaşları..
Her düşen damlada özlemini biriktiyor,ruhuma her değen damla hasretimi bin kez körüklüyor...
Sönmüyor ruhumda cıkardıgın orman yangınları...
Ve yanıyor ruhumun sen yanı...
Kayıt Tarihi : 29.1.2012 21:49:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!