Gökyüzü Alabildiğine Senindir Artık

gökyüzü alabildiğine senindir artık...
unutulmuş bir aşkın enkazında bir başına sen,gri bulutlar
yalnızlığın girdabında aranıp durursun neyi niçin aradığını bilmeden,oysa aradığın kendinden başkası değildir

unutulmuşsun
şimdiye kadar içine sindiremediğin
kabullenemediğin diyelim
tüm korkularını damarlarını acıtarak hissediyorsun
korkuyu başka bir biçimde
başka bir bedenle tanıyorsun artık.
gökyüzünün berrak su
bataklık gibi olması umurunda değil
çünkü tüm gökyüzü alabildiğine senin
ve alabildiğine gri.

unutulmuşsun
söz verilip de unutulmuş bir yaşamdan dönüyorsun
adımların seninle bir bütün değil artık
sen kal diyorsun kendine
adımların gidiyoruz diyor sessizce
bu ikilemde birkaç durak buluyorsun,
bir kaç durak yaşamında hiç önemsemediğin
annen,terk edilmeyi hak etmeyen bir kaç sevgilin,
söyle şimdi neden bu gözyaşları.

ne yazık
unutulmak ağır bir yük gibi düşmüş dudaklarına
cezanı çektiğin odanın tam ortasında
yıllarca düşünmeden ezdiğin halın gibi
tozlarından arındırmadığın bronz heykelin gibi
herhangi bir nesne gibi
öylece duruyorsun
ve konuşamıyorsun
ne kapını çalana gel diyecek
ne de yalnızlığını yanı başından kovacak gücün var artık,
yaşamdan siliniyorsun.

gökyüzünün berrak su
bataklık gibi olması umurunda değil
çünkü tüm gökyüzü alabildiğine senin
ve alabildiğine gri.

(13.08.2002/Kuşadası)