Gökyüzü Ağlaması Şiiri - Erti Öztürk

İnsanı sarhoş eden
İçtiği illet değil
İçerken çektiği dertmiş meğer
Koyarmı sandın bana
Sana verdiğim değer
Bu kadar ızdıraba
Bakmamışsan gözlerimin içine eğer
Korkunç güzelliğinde ağarsın gölgeler
Hayat bende pusu kurmuş
Nedir bu bilmeceler
Gözlerinin karası geceler
Bir aşık ki rüyasında
Hep ismini heceler
Sonu gelmez asla
Hep akıp gider kelimeler
Derde deva değildir oysa farklı bir ten
Ruh gibi göğe çekilmek ister beden
Ne son ayrılıktır bu
Hüznün kaldırımlarından yürüyen
Ne de son sevgilidir bu
Arkasına bakmadan giden
Ne acı dönmeyeceğini bile bile
Umutlarını bekleyen
Anlayınca gerçeklerin
Birer birer yalan olduğunu
Hayallerini feleğin çemberinde eleyen
Tükene tükene yazar işte
Adına derler Erti
Bulutlardan sızan damlalarla yıkanmıştır bedeni
Ne yurdu bellidir ne yeri
Varsa yoksa
Gökyüzünün ağlamasıdır tek derdi