Gökyüzü Şiiri - Kemal Sezer

Bilinmeyen saatleri getirdi gökyüzü
Kendi makamında öpüştü sabahın alacasıyla
Taşıdı başkaldırının rengini sonra
İki kişilik bir koltuğa uzatıverdi yavaşça

Sokaklarda beyhude somurtuşları gezdiren
Güdük kalabalıkları
Gri gözleri ve çürümüş el sıkışmalarını
Mahkum etti
Güneşin aydınlığına

Sinemalar gişeleriyle gülümser dedi
Gülerek
Bir bilet bana aşkın atardamarına girmeye
İlle de en önden

“bugünde değil benim gözlerim
ellerimle de görürüm seni”
Dedi

Saatlerin eceliydi
Ama bir başına
Ama cesur
Eylül gibi

Gökyüzü