Gökyüzü Şiiri - Mücahit Kurnaz

Şehir ışığından kaçar, döneriz başı göğe,
Derin bir karanlıkta, ruhumuz iner dibe.
Yıldızlar, bulutsular, parlar uzak ve yakın,
Görkemli büyüklükte küçücük kalır aklın.
O an dolar içimize minicik bir hüzün,
Fakat çelişir onunla muazzam bir sözün:
Biz de bu bütünün, kadim bir parçasıyız.

Mağara önünden beri çağlar boyu aynı iz,
Gökyüzü bir heyecan, bir anlama dürtüsü, biz.
Bilim, o coşkuyla doğdu, astronomi yolumuz,
Ali kuşçu'dan ilimle yoğrulmuş ay ışığımız
Gözlemler, çıkarımlar, kuramlar dizilmiştir,
Evrenin en ufak sırrı, bin emekle çözülmüştür.
Yalın bir portre sundu, o nadide yazar,
Güneş Sistemi'nden, galaksiye uzar...
Ay ve yıldızlar güneşten alır nurunu uzar da uzar
Nereden geliyor bu Güneşin enerjisi bilime kafa tutar

92 milyar ışık yılı, gözlemlenen çapımız,
Evren bir dev küre, merkezinde biz dururuz.
Gezegenlerden, karanlık maddeye kadar,
Her bilgi, kalbimizde bir uyanış yaratır.
Kıblesi Dünya'da kıyama dururlar akın akın
Bizde olmayan ışıklı zaman, zaman içinde bir an kadar yakın
Yeryüzünden yüz kilometre, uzay dediğin yakın,
Ama anlamak için, binlerce ışık yılına bakın.
Bu sonsuz ve dinamik, o değişen göklerin sırrı,
İnsanın en güvenilir, en büyük hakkı
Herkese bilim! Bu çağrı, bitmeyen bir yankı,
Evrenin içinde insan, hem minik hem imkânlı.