Gökyüzü Şiiri - Hasan Baraç

Ey! gökyüzü, nedir? sendeki ölü gibi durgunluk.
Çöken zifiri karanlıkta bitmek bilmeyen sükut.
Gece karanlığında duyulur inceden bir çığlık.
Karanlıklar altında mahkûm onlarca yaşanmışlık.

Bak! sonsuzluğun simgesi olan bu semaya.
Bir yandan karanlık bir yanda aydınlık.
Gecelerde parlayan yıldızların kıvılcımları.
Gündüzleri her tarafa ışığını saçan güneş.

İhtişamın hiç bitmeyen bir seyre daldırıyor.
İçimde ki boşluğu dolduracak kadar güzelsin.
Sanki ruhumdan parçalar dağıldı boşluğunda.
Bu gökyüzünde saçılmış bütün yıldızlar gibi.

İnsanlar sana kendi tarafından bakar da hayat boyu.
Kâinattaki var olan özü kim aramış ta bulabilmiş.
Oysa sen insanın hayal ettiğinden bile güzelsin.
Ve şu son satırlarda sende ki var olanı yazıyorum.

Bu hayata gelir gelmez hayatın gerçeği seninle başladı.
Zihnimde her zaman çakılı kaldı, gözümde bir tablo.
Herşeyden çok gizemin günden güne içimde büyüyor.
Seni idrak için güçlü bir idrak ve teslimiyet lazım.