Gökyüzü Şiiri - Adem Güçlü

Gökyüzüne bakmakla başladı herşey;
Önce uçmayı öğretti gözlere, rüzgârı yaşamayı,
Sonra,düşmeyi ve vurulmayı.
Riyakâr bu hayat dediğin;
İki yüzlü olacaksan eğer,
İkisine de bakmayı bileceksin.
Gökyüzüne bakarken toprağı neden unutur insan?
Mavilikten siyaha giden yol mu yok?
Elbet,birinden geçeceksin.

Gökkuşağı toprağa bu kadar yakın işte;
Ben ki daha görmedim yüzünü,
Bu kadar kırmızının tonunda,
Hiç bu kadar da ölmedim.
Sonra yağmur yağdı; sonra kar,sonra insanlar,
Bir bir döktü içini toprağa,
Gökyüzünün canı yandı bilirim,
Düştü de düşer ağaç diplerine,
Salıncak çukuruna birikir,dünden bugüne,
Çamur olur ve giderler,
Toprak uğruna savaşıken,
Bu gökyüzü kime yeter?