Gökyüzü Şiiri - Erdal Yalçın

Nedir amacı
Şu gök yüzünün
Bu gün yine
Gizlemiş
Güneşi ardına
Engellemekte
Aydınlanmasını
Yeryüzünün
Yeryüzü gergin
İçi sıkıntılı
Akşamdan kalmış sanırım
Ağlıyor
Gök yüzü
Üzgün
Bırakıyor göz yaşlarını
Yeryüzüne
Papatyanın
Alnına değiyor yaş
Ayağına kadar süzülüyor
Ayakkabılarını ıslatıyor
Yeşil çimenin
Sonra buz gibi dalıyor
Toprağın ensesine
Ardından Sırtına
Ürperiyor
Titriyor toprak
Sonra alışıyor
Sırtına göllenen suya
Ansızın su basıyor
Evini solucanın
Karıncanın
Toprağın
Islak kokusu
Burnumdan ciğerime
Rutubetli dalıyor
Tereddüt etmeden
Yaz ucuzluğundan
Aldığım mont
Annem gibi
Şefkatle sarıyor
İsabetli bir göz yaşı
Ansızın
Acı çektirmeden
Dudağımdaki
sigaranın canını alıyor
Zevk alıyor Küçük çocuk
Daldırırken ayağını
Biriken sulara
Ayakları
Ayağım mış gibi
Ürperiyorum
Titriyorum
Kuşlar
Ne yapar bu havada
Tünemiş
Belki de bir saçak altına
Sıkıyordur
Benekli Kanatlarını utanarak, üşüyerek.
28/03/1996