Göksüzlük Zordur Şiiri - Arif Naif

sevinçleri yeşerten gökleri sevmiyorum.
yalnız olmadığımıza dair sonsuzluğunu
her şeyin üzerinde olan fakir gururunu
en çok da çiçek dahi ekilemeyen bulutunu
sevemiyorum

sevmekle alay ediyorum, gökleri dinliyorum.
talihim beni yeniden yarı yolda bırakıyor,
toprağı istiyorum, gece olunca ay bekleniyor
ay kayboluyor, ben renkleri düşünüyorum.
oysa göklere güven olmaz hiçbir zaman
ayağım yere basarsa biri oluyorum.
gökler herkesin, sevemiyorum.

sonra üzülüyorum yere değen kenarlarına
binbir hüzünle bu kadar yakınken yere
en sonunda o da başladığı yeri unutacak
yorulur uzun binalara, demir hacimlerine
yine de yetişemez insana şu gökler,
yuvası bozulmuş kuşlar gibi acayiptir
çoğu zaman ruhsuz gibi, sevemiyorum.

ah şu gökler! sen de haklısın,
zenginin üzerine hafifçe çisele
fırtınan benim barakamı savursun
ama sende haklısın, sevemiyorum.
bu kadar yakınken yere
yarın olur beni unutursun.