sessiz naralarımı duyuramıyorum
dinlemek isteyenleri kaçırıyorum
yalnızlığımı derinden hissediyorum
ruhumdan söküp atmıyorum
güçlü durmaya çalışıyorum
Şanzelize'de bir kış sabahı
seni gördüm
hayatı hissettim
solan çiçekler
tükenen kalpler gibi
hiç görmediğim yerlere gidip herkesten uzakta olmak istiyorum bunun sonucunda ruhumun sınırlarını yeniden belirleyip değiştiğimi yüreğimin en derininde hissetmek istiyorum
benimle çabala her zorluğa
saçını bağla kalbimin etrafına
birlikte geçirdiğimiz anılara
ben 1 aralık sen Eylül
gecenin ardındaki umuda
gökyüzü uykudan uyanıyor
yalnız sokaklar aydınlanıyor
yoksa güzel geceler meydanı
güneşe mi terk ediyor
karanlık niye örtünüyor
ancak her şey değişti
sevgim atmıyor sana artık
kalbim ölmüş
ama ruhumu iyileştiyorum
bu nasıl paradox
sensiz seni tanımak gibi
bir dokunsam ellerine
beni uzaktan çağırsan yine
ben istanbul'a döndüğüm vakit
bulabilir mi seni bu garip mutekit
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!