Göklerin Dudağı Şiiri - Hanifi Kara

GÖKLERİN DUDAĞI…

Yaş altmış üç dedi vahiy kesildi
O zaman göklerin dudağı sustu.
Ne zaman ki, Ebû Bekr’i atadı
O zaman göklerin dudağı sustu.

Nice köleleri eyledin azil
Kırkına gelince başladı nüzûl
“Ekmeltüm dîniküm…” olunca nâzil(1)
O zaman göklerin dudağı sustu.

Fikrin en güzelin üret ha üret
Küfre baş kaldırdın bu nasıl cüret
Vedâ Hutbesi’ni eyledin irat
O zaman göklerin dudağı sustu.

Koca kâinâtı bir hüzün sardı
İn, cin, melek için, ne güzel yârdı
Var olan tüm varlık, farkına vardı
O zaman göklerin dudağı sustu.

Ne olur et beni, kendine çömez
Yer sana meftundur, yer seni yemez
Refik-i âlâ’ya henüz er demez
O zaman göklerin dudağı sustu.

Kim andıysa O’nu tâzimle andı
Seyyid'ül- kevneyn’e âlemler yandı(2)
Hakk’ın Habîb’ine yeter gel dendi!
O zaman göklerin dudağı sustu…
Öyle bir sustu ki, öyle bir sustu ki, sormayın gitsin! ! !

(1) Dîn'in tamamlandığına dâir âyet.
(2) Seyyid’ül- kevneyn: İki cihânın önderi.

02/10/’08
Hanifi KARA