Gökkuşağının Bittiği Yer Şiiri - Nuh Üstün

Bu dünyada bir benim kalbim mi
Haraç mezat satılan eskicilerde
Ya şu izbe sokak köşelerinde
Üstüne zar atılan gözler senin mi?
Oysa ben sarp dağların doruklarında gülden
Kaleler yaptım gözlerini korumak için ellerden
Sen de bilirsin ta ezelden
Eğer kalbin evi olursa bir yabancının
Bu habercisidir göklerden gelen azabın
Bekleme, kaç hadi ondan ve arın
Yoksa ufuklar kana bulanacak
Ellerin haritasıdır kayıp hazinelerin
Hadi çabuk ol vakit yok düşünmeye
O dualı ellerini aç masmavi göklere
Yoksa ufuklar kana bulanacak
Görmüyor musun kızarmış bulutlar öfkeden
Üstümüze kızıl göklerden
Gelmekte olan bir azap vardır
Sırf senin yüzün düştü diye böyle oldu
Azıcık gül ne olur, gülmek de sadakadır
Unutma, cehenneme ilk girecek olan
Aşkını zillete düşüren insanlardır
Gülümseyişini esirgemen sebep olmadı mı zaten?
Dünyanın başına gelen bütün felaketlere
Korkuyorum sırf bizim yüzümüzden
Ufuklar yine kana bulanacak
Seni her an görmek istiyorum evet
Hadi gülümse, biraz acele et
Tutuşursa ellerimiz kalmaz tek engel
Sen yeter ki gökkuşağının bittiği yere gel