Gökkuşağını Görebilmek Şiiri - Düzgün Polat

Her yer beyaz!
Duvarlar
tavan
yer
ve beyaza hapsedilmişim ben.
Beyaza
beyazın derinliklerine gömülmüşüm ben.
Nasıl anlatsam bilmemki
olduğum
ama olmak istemediğim
beyazın karanlığını
Güneşe bakdıkca kararırya gözlerin
o derece karanlık beyazın içi
ve ben o karanlığın içinde
Gökkuşağının
kırmızısını
Sarısını
Lacivertini
Eflatununu
yani renkli bir dünyayı
arıyorum.

Aydınlık yarınlara sevdalıyım anlıyacağın.
Renklere sevdalı.

Bu sevda
Renksiz bir filmi renklerle kurgulamak gibi birşey
yada
nefes nefese kaldığında derin nefes almak gibi.

Anlatması zor!
Sevdigine aşkını itraf etmek gibi birşey.
Boğazın düğümlenir ya
her yer daralır
terlersin
Bir heyacan sarar'ya
O derece zor yani.

Haydi diyelim kelimelere sığdıra bildin
bu korku veren
Senligini yok eden
gitdikce benligine işleyen karanlığı.

Kime anlatirsin?
Kime anlatabilirsinki?
Kendinden başka kime!
Ve bu yanlızlıkta
gün gelir renkler kaybolmaya başlar
kırmızı
sarı
lacivert ve eflatunda
beyaza benzemeye başlar.

Önce onun sinsice
renklere hükmünü fark edersin
ve belkide önemsemezsin
çünkü renklerin sıcaklığıdır senin yaşam kaynagın.

Sonra gitgide
kaybolur renkler.
Önce bir bir
sonra hepsi.
Ve Renklerle beraber kayıp olan
benliğini arar olursun.

Yine
her yer beyaz olur
duvarlar
tavan
yer.

Bir tek renkli olan ben kalırım
artık algılayamadığım
bilinmeyen
ben.

Renkler ve yaşama sevdasıyla
benliği kaybetirilmiş bir ben.

Ve bu aşaglik dram* bir son bulur
bedenimdeki son Renkleride
kara toprağa
gömdüklerinde!