Gökkuşağından Örtüler Ser Toprağa

Var deli gönül avutabilirsen avut
Taş kınasıyla ellerime yaktığım mutsuzluğumu

Oluklu düzünde serindi rüzgar
Estikçe bir zamanlar salınırdı
Dalga dalga altın başaklar

Derlerin bir iki kavağı kandırmaz beni
Ne aldanırım bahçelerin yeşil yoncasına/ yapay
Her türden çiçeği görmek isterim yamaçlar boyu
Her dağımda boy versin çamlar

Bencil değilim
bir benim gönlümün avuntusu değil
Tüm gönüller doysun renklerin sevdasına
Tüm gözler hayran baksın gökkuşağına.

Ölmesin ölmesin bende ölürüm ölürse doğa
Ölümün rengini vur Paslı’da keskin kayalıklara
Kov tümünü benim dünyamdan boşvermişliğin
Gökkuşağından örtüler ser toprağa

Çilehane dönemeçlerinden Morpet Geçidi’ne
Büklüm büklüm uzansın yolun damarlarımda
En yükseğinden indir rakımın
Düzlüğün basıncında ez duygularımı kendinle gönül

Bil ki ezilen toz olan salt yollar, salt toprak değildir
Şöyle bir bakın çevrene
Sefaletin rengini gör yoksul kadersiz yüzlerde
Yağmurda oyuk, kurakta paramparça emeği gör

O sensin, o benim veya biz hiç fark etmez!
Yamaçlarda taş çarpmış çamım ben
Taşlı çakıllı çayır, yapraksız dalsız ağaç benim
Vadiye çöken kara duman sensin ey gönül

Bir çiçek bulamayan arıyım Gavur Düzü’nde
Bir yuvasız kuşum
Cilavuz’da, Digor’da, Selim’de
Bir çam kozası Sarıkamış’ta
Bir avuç yeşil Kağızman’da
Sürüleriyle yittim yaban keçilerinin
Kızılcık badem yok olan dağlarında

Varsayalım sensin kuş
Var sen ol arı
Gez dolan sıra sıra dereleri dağları
Bir yeşil dal bulursan ola ki koca platoda
Ardıç badem koş sarıl sev okşa
At beni yerlere
Sevgiyle tuttuğun ellerimi bırak

Unut verdiğin tüm sözleri hemen oracıkta
Yarınlar için yeminler et
Evlen onunla
Her renkten sevdalı nesiller üret
Gökkuşağından örtüler ser toprağa

O örtü tül olsun duvağına...