Gökkuşağında Kalan Şehir Şiiri - Umut Ül ...

Şimdi gidiyorum
çok sevdiğim bu şehri bırakıp
ardıma bile bakmadan kaçıyorum
Yalnızlığımla dolduruyorum içimdeki ıssızlığı
Sevda sancısını örtüyor ayrılık

Hayalini kurduğum sıcaklığın sonu mu geliyor yoksa
uzaklardan esen soğuk rüzgarlarla seni yitiriyor muyum?
Bilemediğim
belki de bilmek istemediğim acıların keskin çığlıkları
yakıp geçiyor gökyüzünü
Umutsuzluğuma umutsuzluk katıyor görmek
ilkbaharları yıkıp geçen sonsuz hüznü

İkimiz de bir tünelin içindeyiz ama sen baştasın
bense çıkmak üzereyim karanlıktan
Seni uçurmak istediğimde gökkuşağının yedinci rengine
yüzünde kaderciliğinin simgesi umursamazlığınla gerilerde kalıyorsun
ben renkten renge dolaşırken bebeğim
sen okyanusta bir taş kadar soğuk ve umarsızca
bekliyorsun sonunu doğan günün ve yalnız gecenin