Gokkuşağı Gözler Şiiri - Savaş Barha

Gökkuşağının en tepesinden bir not gelip düştü, 5 Mart Dünya Karıncalar Günü'nde Kireçburnu sahilinde bankta otururken önüme:

"Evet, evet biliyorum. İyi ki varsınız. Hayatımdakilerin bir siz olamadığını, olamayacaklarını bilme gerçeği beni üzüyor olsa da en azından bir zamanlar aslı olan benimleydi, düşüncesi beni mutlu ediyor." yazıyordu içinde.

O anda bilinmedik bir yerden duygusal bir fon müziği çalmaya başladı. Her yer kalabalıklaştı. Gidemedim başka yere. Kopamadım, ayrılamadım buradan. Yağmur hafiften çiselerken deniz kokusu, toprak kokusuna karıştı. Vazgeçilmezliklerim arttı. Ee martılar da çok güzel uçuyor. Karıncalar da benimle birlikte göğe bakıyor. Var bu işte bir işlik. Sebepsiz kederlenmez ya insan. Sevdasını özlemiştir. Gökkuşağında sevdiğinin gökkuşağı gözlerini görmüştür. Bak, ben görüyorum. Onu izliyorum.

Neyse, yine ortalık sevda türkülerine boğulmadan sandala binip denize açılayım, kalabalık gitgide artıyor, çünkü yalnız kalmalıyım. Sait Faik gibi bir balığı öpüp denize atarım belki de. Ya balıkla arkadaş olursam! Bir de balıkla ne yaparım ben. Zaten karıncaları aldım yanıma. Zaten çoğu gece avare avare sokaklarda dolanıyorum. Eve uğradığım mı var? Kendime zor bakıyorum. Hadi karıncalar istop oynar, saksıda yemek yer, sohbet ederler. Ama balık öyle mi, eve gitmezsem yemini yiyemez ki!

Balık mevzusu aklımdan çıkınca başımı kaldırıp gökkuşağına baktım. Yine oradaydı gözleri, halime bakıp tebessüm ederek beni izliyordu. Utandım. Yanaklarım tıpkı onun yanakları gibi al al oldu. Balık tutamadığım için sahile çektim sandalı. Koşarak en yakın petshopa gittim. Küçük bir fanus ile bir tane balık aldım. Eve geldim. Balığı masama koyup saatlerce onu izledim.