Gökkuşağı Şiiri - Sumeyye Öztürk

Ben yağmurdum, Sen gökyüzü.
Yokluğunda ıslatırdım yeryüzünü.
Gözlerin gözlerime değmediğinde,
Puslu sis dağıtırım evrene.
Şimşekler çakıp isyan ederdim sensizliğe.
Benim yarim nerede...?
Olurdum Aşk-ı virane..

Duyardı güneş açardı ufuktan.
Gökkuşağı uzatırdin yedi ayrı renkte.
Umut serpilirdi sen dolu yüreğimde.
Ressam olur boyardim duralite.
Her renkte anlatırdım seni çizgilere.
Yeşille huzur dolar.
Maviye boyarken anımsarim gozlerini dalarım gökyüzüne.

Kaybolurdun bir anda ufukdan.
Sarının hüznü çökerdi yüreğime.
Şair olur alırım kalemi elime.
Kanayan mürekkebimle yazardım seni şiirlere.
Yağmur olur dökerdim damlalarimi senli cümlelere.

Laciverte çalan gecelerde.
Alırdım tesbihi elime.
Dua ederdim Rabbime.
Kaybolduğum gökyüzüne kavuştursun beni diye.

Olmadığın her günde.
Turunculu yapraklar dökerdi ağaçlar.
Sonbahar gelirdi yeryüzüne.
Gun batarken güneş kızılı kırmızı renginde.
Bakardım gökyüzüne.
Aşkınla dolup taşardım yeryüzünde.

Yağmur ıslatmasaydı yeryüzünü.
Gökkuşağı gibi olamazdık belki de,
Gökyüzü bürünmezdi maviye..
Bütün renkler bizi anlatır şimdi her hikayede..