Beklerim yolunu, gözlerim hep yolda.
Ankara'dan bir umut işte İstanbul'a.
Yedi tepeli şehir insaf et yeter!
Ankara'dan bir küçük umut işte, İstanbul'a.
Bakıver yüzüme, gözümden akan yaşa.
İstanbul'a benzeyen o narin çiçek,
Yeter arkadaş,
Biraz hayat, biraz umut,
Bir lokma ekmek ve bir yudum su şükretmek için,.
Dağlar kadar olsa derdin,
Her zaman ters gitse işin,
Dünya gibi olsa da yükün,
Ne güneş ne de ay,
Yıldızlar aydınlatsın seni.
Sen gece karanlığında bir noktasın,
ve oradasın görüyorum.
Ancak ne olduğun muamma.
Işığın bazen sönük bazen canlı,
Günah arttı, gösteriş oldu sevap.
Sen bize acı, bizi koru, affet yâ Râb.
O kapkara geceler artık güneşten parlak.
Yüz çevirme bizden, merhamet et yâ Râb.
Her yerde fitne, her yerde günah.
Kalbimizi pâk eyle, yüzümüzü ak.
Kapkara saçların geceyi örter,
İçimi ısıtır senin bakışların.
Birden utanırsın başın öne düşer,
Saçları simsiyah güzel kadın,
Her an içime dolmaktasın.
Bak bana durmadan bak,
Sustum, bir ateşkeste bırakılan silahlar gibi,
ki onların patlamasıydı zaferleri kazandıran.
Şimdi o zamandır ki, yaşam perdesinden sızan,
Ne gökleri yırtarak patlamak,
ne de sadece kendinle konuşmak,
çok uzak görünür çare sağlamaktan.
Zavallı Sen Öldün;
Şimdi yoksun hiç olmamış gibi,
Yeryüzünde adın bile yok artık.
Adını bir ara, istersen çağır.
Duyan tek bir kulak var;
Karanlık...
Gelecekte muammalara karışmışken ismin,
Bir şiir yazdım, içinde bir tek sen yoktun.
Sordum tozan yollara oradan geçmemiştin.
Bir an gördüm, düşün vardı sen yoktun.
İçimi ısıtan güneş gibi aydınlıktı yüzün.
Ve ben konuşurken denizle sen yoktun.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!