dortmund’un karanlık gecelerini
kar yavaş yavaş aydınlatıyordu
düşen her bir kar tanesi yalnızlığım oluyordu
karanlığın ve sensizliğin üstüne
sadece karın rengi mi beyazdı
toplamasan olmaz mı saçlarını
dağınık dursalar olmaz mı uçuşsalar rüzgarla
saklama desem gözlerini o siyah camların arkasına
zaten senin en güzel yerin gözlerin değimli
ilk onlar çekmedi mi dikkatimi
seni gözlerinden sonra sevdim
seni görebilme ihtimalimin
sıfırın altında olduğu anlarda
hayalin, gülüşün, hüznün
göz kapaklarımın arkasına gizlediğim
kayıtsız şartsız sevdiğim
-sin
umut olmuştu
yarınlar için yeni bir başlangıçtı annesinin gözünde
babası “erkek adamın erkek evladı olur” diyordu
göz açıp kapamak arasındaki farkla büyüdü
nice yıllar ve nice yollar geçti
sevgililer sevenler geçti
yazamıyorum
senli günlerimi
sevinçlerimi yitirdiğimden beri
kalemim kağıtlara küs
kelimeler bana
konuşmak bile sıkıcı geliyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!