Üç hazan önceydi sevdamın Fâtihası.
Issızdı asuman, yıldızsızdı, özlüyordu...
Busesini yitirmiş dudaklar gibi
Titrek ve yorgundu arsın şeraresi
Sarınca ruhumu hüznün kolları
-Ruh Adam’ı anarak…-
Tek bir söz söylesem aşikâr olur;
Zülfün teli değse Zülfikar olur.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!