Gökdeniz Şiiri - İrfan Kaya

Mavi gökyüzünden yeşil suya devrilen
ahşap kulübeydi papatyaların parmaklarından
Güneş batıyordu
Hava efsun kokuyordu
Ayak izleri kaybolmuş, yalnızlıkları içindeydiler
Geçmişlerine karanlığı besteleyip
Ufka doğru martı gibiydiler
Gök denize sinmiş iki sevgiliydiler

Dalgalarla yalanmış yorgun merdivenler
Tuzla aşınmış basamakları, hayal gibi
güz rengi yapraklara binmiştiler
Sevgi adına neleri varsa; gözlerinde
Yürüdükleri görülmemiş, uzaklara uçup gittiler
Gök denizde erimiş iki sevgiliydiler

Yağmurda masalcasına sevişirdiler
Salkım taneler usulca okyanusa
göğün gözlerinden indiler
Damlalar bitiverince dağlara gerilen
yedi renkten ipleri
Bulutlara dek süzülen salıncakta kenetlendiler
Gök deniz iki sevgiliydiler