Gökdelen Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

Adımlarımın içimden hırçınca atıldığı iki kocaman göğü deleceğini zannedip
İsmine gökdelen vurulmuş olan
Dört duvardan oluşan
Bir mezarlığın dibiydi oturduğum yer.
Bir küçük parka denk geldim
Dibinde sessizliğini bozmuş taksi durağı
Hiç kimsenin uğramadığı park!
Oda sevindi geldiğime
Belli çok kimse uğramıyormuş sinesine
Oturdum parkın gövdesine
Bakındım etrafa
İçimin çoraklaştığını
Göğsümün ayraçlaştığını
Fark ettim.
Kocaman iki ayracın içine bir ünlem işareti yerleştirdim.
Önemliydi benim için.
Solumda benden en çok istediği naif bir karavan
Sağımda kyoto sözleşmesini fesih eden binalar
Maddeleşmişti herkes
Kimse kimseye soyutlanamamıştı.
Kandan beslenen yuvalar
Kanı ilmek ilmek emen insanlar
Sevginin sevdanın hiç olduğu sokaklar.
Sırf şehveti için kıyılmış olan genç, tutumlu, nazik kadınlar
Parası için para için
Dostluk kuran kadınlar
Saçma sapan bir parktı
Etrafında kaderin çarkına mazhar olmuş
Garip garip bakan ancak garip olmayan gökdelenler
İhtişam için zevk için
Doğanın kanını içenler
Neyse şimdi başımı kaldırıp göğü delemeyen
Delmeye kalkışan Ad kavmi, İrem şehrinin sonu gibi olmasını istemediğim
Gökdelenlere inat göğe bakıp göğe gideceğim
Kimseye zarar vermeden.
Kimseye baş kaldırmadan
Yalnızca göğe baş kaldırarak