Gökbüklü Şiiri - Kenan Çelikkol

Biz kadehimizi nefrete ve kavgaya değil,
Aşk ile muhabbete kaldırırız Sevap için.
Kilit bilmeyiz tahta kapılarına hanemizin.
Açıktır gönlü gibi kapısı, esirgemez sofrasını Gökbüklü.

Kim geldi de âşık olmadı ki sana?
Kaç şiir yazıldı da, kaç kitap dizildi bilmem ki daha?
Kaç asır geçip de karışınca toprağa,
Tarihin sayfalarında yeniden doğar Gökbüklü.

Yağmur olup damlalarla yarışsa,
Seller olup derelere karışsa,
Çayın ile toprağına kavuşsa,
Akmaz öte umman için Gökbüklü.

Güven varsa yalan olmaz biliriz.
Biz dostluğu candan aziz biliriz.
Kız ile erkek sabahlara kadar gezeriz.
Emanete talan bilmez Gökbüklü.

Çamlar arasında sanki cennetten bir köşe.
Bir tarafta bülbül öter, öte yanda serçe.
Birde ulu kavağın altında var ki bir çeşme.
Zemzem olsa yudumunu değişmez Gökbüklü.

Ağacı kutsal biliriz, kırmayız bir tek dalından.
Adımızı almışız yapısından, soyundan.
Yayla, yayla Kaz Dağı’ndan Anadolu’dan,
Aşıp gelmiş Türkmen – Tahtacıdır Gökbüklü.

Hep ibret alırız bakınca Sarıkaya’dan.
Elbet bir gün yol alacağız fani dünyadan.
Pir Abdal Musa denen ulu evliyadan,
İkrar vermiş, geri dönmez Gökbüklü.

Cumhuriyet’e bağlıyız can-ı gönülden,
Hep yürüyeceğiz devrimlerin izinden,
Bin yıl geçse de Ulu Önderin devrinden,
Sapmayacak Gökbüklü Atatürk’ün yolundan.

Ben bunu bilir, bunu söylerim.
Vaktim olsa daha kıtalarca yazarım.
Okumayla tanışılmaz bilirim.
Kalem ile anlatılmaz Gökbüklü.

Kenan ÇELİKKOL