Sen hiç ilkbahar güneşiyle uyandın mı?
Duyguların etine saplanıp,
Dışarı çıkmak istedi mi peki?
Hiç deniz görmemiş köylü çocuğu misali.
Satırlarımda sensizlik korkusu,
Göğün derinliklerine ulaşmış bir kuşum
Yolum uzun gönlüm sakin
Sadece ben ve tükenmez kalemim
Sonsuzlukta belki bir varım bir yokum
Aklımdan geçen binlerce kelime
Bu bir yaşam türküsü
Garip sözlerine rağmen
Barındırır insan üzüntüsü
Ne idrak bırakır ne dümen
Türkünün notalarında karışmış
Yine boşaldı fincanlar
Bak işte yalnızım
Hem de hiç olmadığı kadar
Kahvemi yudumluyorum
Aklımda biri var
Ama hiç görmedim onu
Boş çağrılara aldanmaz idim
Bir aşk acısına solmaz idim
Senin gibileri tanımaz idim
Sana vurulmadan önce
Neticelere bakmaz iken
Çıkmaz duyguların estiği yönlerde
Bandırıyorum kalemimi mürekkeplere
İçimde karmaşık, korku dolu duygular
Var olmamışçasına endişeleniyorum hayatla
Yok olmak, boyun eğmek aklımdan bile geçmiyor
Harfler birleştikçe, hissettiklerim
Dürtüyor beni
Mamafih ben umursamıyorum
Ellerim yazmasa da ben köşelere
Not ediyorum derinlere
Başıma gelenleri bir bir
Bak yine seni gördüm
Rüya mıydı gerçek mi?
Pek sıyrılamadım açıkçası
Unutamadım yine
Senden geriye kalan matemi yası.
Öyle kalmış aklımda
Bizden dökülen anıların kırıntılarında
Eğri, büğrü ve biraz yanlış,
Yıllar sonra işte, anlasana...
Kimsesizler sokağımızdan fırlayanlar adına
Göğün efendisi ey güneş!
Sorarım sana neden gidersin
Akşam yaklaştığında hüzünlenirsin
Neden bizi bırakırsın…
Peki ya sen ay,
Akşam buradasın
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!