Bir gün belediye otobüsünde karşılaştık. İndiği sırada omuzlarında başkanının elleri varken gördüm onu. Dünyam yıkıldı.
Tıklım tıklım dolu otobüsün koridorunda dizlerimin üstüne çöküp hüngür hüngür içim sökülene kadar ağladım. Hemen dibimde; annesinin kolundan tutmuş, sarışın çocuğun dolan gözlerinden başka, kimse ne olduğunu anlamadı. O masmavi gökyüzüm, bütün kara bulutlarını üzerime örtüp, sırılsıklam etti. Diri diri toprağa gömselerdi, bu kadar nefes nefese kalmazdım. Sen dedim; sen benim gökyüzümdün, şimdi yüzümden mi düşüyorsun?
Durdum öylece o kalabalığın ortasında. Yapayalnız kaldım. Dakikalarca hıçkıra hıçkıra kendi kendime konuştum. Onun gözlerine okumak için saçlarını örüp beklettiğim bütün güzel şiirler, daha ben soluma dokunmadan çırpına çırpına öldüler. Radyoda kısık sesle erkekler ağlamaz çalıyordu. Dibine kadar çocuk gibi ağladım. O kadar büyük bir boşluğun ortasında kaldım ki, kendimi ilk defa bu kadar sahipsiz hissettim. O kadar canıma battı ki yokluğun, ilk defa kendi kendimi terkettim. Gözyaşlarım; yaşımdan, yaşadıklarımdan utandı. Susturan da, omuzuma dokunan da olmadı. Herkes kendi yolundaydı. Herkes suskundu. Anlıyorlardı aslında. Beni çok iyi anlıyorlardı. Sadece acılarını yeni uyutmuşlardı. Uyanmasın diye, sesimi duymuyor gibi yapıyorlardı.
Bitmişti hikayem. En güzel özlemlerle beklerken, en güzel yerinde ölmüştü kahramanı. Şimdi ben yarım mı kaldım ortasında bir kitabın? Şimdi kafiyesiz mi kaldım sonunda sade bir şiirin. Parantezsiz mi kaldım, önüm arkam sana yaslanmadan. Hele de; öznesiz miyim artık, hiçbir şeyi üzerine almayan, kimseye ait olmayan...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta