Gök Yüzüm Şiiri - Muharrem Abut

Ben seni doğdun diye sevmedim ki
Doğmasan da ben seni seviyordum
Varlığından haberim olmadan
Seni diliyordum Yaradan’dan
Ve sen o gece karşıma çıktın
Ya da çıkardı Yaradan
Tarumar olmuş gönlüme; dertten, yaradan
Acıdı ve seni bahtımın çoban yıldızı olarak
Bana kaydırıverdi Yaradan
Öyle parlak, öyle azametliydi ki duruşun
Sen kayınca, bütün yıldızlar döküldü sandım
Çünkü sen adınla eş, o gökyüzünün
En aydınlık yüzü
Bahtımın Çoban Yıldızıydın.

Varlığın demek
Hüznün yürek şehrini terk etmesi demekti,
Varlığın demek,
Tebessümlere tebessüm eklemek,
Varlığın neşe,
Varlığın huzur,
Varlığın umut demekti.
Şimdi bir umutla
Bin gonca gül yeşeriyor
Yangınlar ve alevlerle boğuşmuş
Yanmamış, yakılmamış, yıkılmamış
Ve yok olmamış
Ufkumdan yeniden doğuşunla yeniden doğmuş
İçindeki varlığınla
Denizler deryalarcasına coşmuş
Bu yürek ikliminde.

Nazlı gülüm, ay parçam, çiçeklerin mimozası!
Varsın güneş yaksın yokluğunda
Hasretin içimi döğüm döğüm döğsün
Sen ezelim, sen ebedim, bugünüm, yarınım
Değişmeyecek yegâne gerçeğimsin.
Yine sen, adına şiirler yazdığım asude varlık:
Anla, bil ve hiç unutma ki,
Sen bu yürek devletinin son payitahtısın…