Gök Sustu, İnanna Sustu. Şiiri - Banu Marım

İnanna indi sarayından yeryüzüne,
Dumuzid’le Venüs tapınağında karşılaştı.
Bakıştılar —
Zamanın ötesinden gelen bir özlemle…

Ama ne yazık…
Dumuzid hatırlamadı onu.
İnanna, “Hadi,” dedi,
“Sin’e dokunmadın mı?
Uyan.”

Dumuzid’in bakışları,
Boşluğun içine akıp gitti —
Ne geçmişe vardı,
Ne İnanna’ya döndü.

Gök sustu.
İnanna sustu,

Ve İnanna,
Umudunu bıraktı Sin’in sessiz tapınağına.
Çünkü inanıyordu hâlâ —
Başka bir hayatta tekrar kavuşacaklarına…

Eylül, 2024
Soğmatar