Gök gürültüsü Şiiri - Atakan Yusufoğlu

ardı ardına bitimsiz bir süvari ordu
yeri değil çevirmişlerdi göğün yurdunu
hangi ufka bakarsan bak hep bir keder
güneşsiz sabahlara uyanmış yorgun gözler
çatılardan damlayan yağmur değil
katran karası petrol, bin yıllık keder…

gövdem yelkeni aşınmış bir gemi
savruluyordu rüzgarda durmadan
gecenin bir vakti yanımda gölgem
ve ceplerimde yalnızca ellerim
yürüyordum belli belirsiz bir eve doğru
bütün kapılar kilitlenmiş
ve perdeler çekilmişti sonuna dek

günden,güneşten değil
korkuyla sıvanmış duvarlar
bir ince perde aralığından bile
sızmaz sokaklara bir dirhem ışık
ölümden de beter bu karanlık...
sokaklarda kol geziyor yalnızlık

bahardan yazdan uzak
gecekondular arasında
balıklarını yitirmiş sulardı hayat
ovaları ve koyları doldursa da yağmur
doymayacaktı yine de toprak

alnımda
geçmişin baki
önlenemez sefaleti
karın tokluğuna dönüyordu dünya
üstelik gidebilmiştik aya
gündüzleri neden ölü yıldızlar
yağmurda
neden bizden daha akıllı karıncalar…
biliyorduk da her şeyi
bu entelektüel dünyada
bilimin dahi çözemediği neydi
ki açı açına yürüyordum
ve kuduran bir yağmurun altında
sokakta kalmakla kalmamak
arasında bir ihtimalle yürüyordum

çoktan yitirmişti kıyılarını denizler
ne fenerler, ne de beyaz yelkenler
kör bir boşlukta yüzüyordu gemiler
bütün çığlarını dökmekten yorgun
dağlarda köyler yitik birer masaldı
ağlar inince bir biri ardına sokaklara
bir orospu tarihi fısıldadı çırılçıplak
bedenimin intiharıyla başladı milat
istediğin kadar bağır sokaklar sağır
sokaklar kör bir kuyu kadar ağır
İsa kurban olduğuna bin pişman
Muhammed hala muhacir
Ve hala kendi kavmi düşman

bir bahçeli ev hayal etmiştim
örneğin kedicikleri yumak yumak
çocuklar vardı elma kokulu, bal yanaklı
kış oldu mu portakal kokardı odalar
her yaz bahçede sardunyalar
bir doyumsuz şarkıyı sunacaktı
bulutları beyaz, denizi mavi
güneşi sarı
çocuksu
bir rüyayı resim edecekti bize

o bin bir yemişten düşlerim
gözlerin
tenin
hepsini bir gök gürültüsünde yitirdim
sırtımda paltom
bana senden daha sıcak, daha yakındı
gecenin bir vakti yanımda gölgem
ve ceplerimde yalnız ellerim
yürüyordum belli belirsiz bir eve doğru

sokakta bir ben, bir de köpekler aç
beterdi iniltileri gök gürültüsünden
ne adları vardı, ne elleri, ne de evleri
anlatamam başka halime denk düşeni