Gök Grisi Şiiri - Mustafa Uğur Can

Gökyüzü 38 numara giyer
Pazar akşamları biraz tuzludur
ve bir sağanak yağışa hazırlıksız yakalandım.
Topluyorum birbirini özleyen iki yakamı.
Bu şiirin iki kıyısı var
ve komşularım yüzme bilmiyor.
Her gece adını unuttuğumuz hikâyelerde boğuluyoruz
kulaç atmaya kalksak kanıyor ellerimiz.
Kursağımızın taşralarında insan akınları.
Gökyüzünü hâlâ mavi görenler var
ve körler.
Göğsüm kafesine tahammül edemiyor.
“Bu kalabalık bana fazla diyorum” diyorum
“Gökyüzü gri”
Dilimin ucunda bir lahza beliriyor yaramın nedeni.
Ardıma dönüp
yakındıklarımla barışıyorum.
“Gökyüzü yitirmiş rengini, bizim pencerelerimiz renkli”
Burada durarak
pencereme gri rengini verene küfredemem.
Kazanmam gereken bir savaş var
ve yağmur çoktan dindi.