Gök(de) nur muhal kız Şiiri - İsmail Avan

Albino insan beyazlığında ve saflığında umutlarımı
katletmeyi uğur saymalarımda soğuk, kan gibi kokuyor
söz aramızda muhal kız yokluk sayıklamaların sıcaklığın burcu burcu
gözlerimin karalığındaki hastalığım
sen bende bir incir kökü gibisin
gizeminde büyüyorsun her daim büyüyeceksin
şiir akıyor gökyüzünden, itiraf ettim ve can verdim şiirin dizelerinde yaşıyorsun
karanlığında salınıyorsun
en ağır yük omzumda taşıdığım
gecen zaman endişesinde sen bende kocaman bir nevroz
balık gibi istiflenmiş duygular biriktiriyorum yokluğunda
hem sevdim hem de sevildim ya da sandım kandım yanıldım
bana ait olan bana elbet gelecek, gelmeli ya da hiç, kocaman bir hiç
Taşa kimliğini veren sanata ve duygularıma şekil verip ölümsüzleştirmene hasretim
ölüm ile ben kalbin attığı her yerde ölüm ile ben içinden az uzakta gibi yaşayacak
sen yoksun muhal kız şansızlık şansım hep yaver
yokluğun bile fark ettirmiyor
sevdalarımız var; sonsuzlukla bile görülebilenken;
her tutunuş bir aldanış gibi iğreti duruyor sana benzettiklerimden
travmaların şuursuzluğunda sevgi sözcükleri sayıklamaları
mavimtırak, loş ve parıltın bile kayıp
hüznün arkadaşlığı arkadan kalır bu bir muhal
bu bir imkanlılığın içinde olabilecek en imkansızlığı
uzaklar üşür yakınlar yanar
her enkazın bir ruhsuzluk kolanlarım arasında
yürekten sevilesi günahkarsız
arkasından kendim mitomani kendim bir pandomima suskunluğu
ağlamayı ağlarsın susmaya susarsın
sırtı kanla kaplı asfaltlar ürkütüyor beni
söz aramızda muhal kız niçin bu kadar çoktur öpüşleri gizleyen avuçlar?
niçin bu kadar unutmak istediğim çok şey var?
söz aramızda arkandan muhal kız gök yıldız,
ben ardından kalanlarla aizhmer hastalığı özlemiyle tutuşuyorum
göz yaşlar göz yaşlar akar gök nur muhal muhal
yağmur yağmur yağar gök nur muhal muhal...
uzatsam elimi, bulutlara ilişen ıslanmış saçlarına ve yüzüne değebilir miyim?
hüzünlerime ve mutluluklarıma dokundurabilir miyim yürekten sevilesi ellerini?