Gögüs tahtam sürgün verir güneşe

Benim yarınıma sokulma
sende dün ol(ma) mak istedim

dizeler ezilirken bir bir damarlarımda
oluktan akar gibi kalemime dökülür
şiir sağnağında kuraktır mürekkep
kağıt üstünden cümlelerimi atar
yere düşen her seste aksi
şiir diye kayda düşerler
kağıt buruşur
yüz kat kat olmuştur

ılık düşler ancak açar
bendeki şıvgın çehreyi
kavruk bir çocuktur
bedenimden ihtiyar çıkar

şiir her dem
filiz verir elimden
sebebidir mendilimdeki rutubetin
içimdeki alevi beslemesiyledir

şunuda düşün ninniler kar etmiyor
bozlak bir ağıt yüklenir kulaklara

ve gittin diyelim
zaman çalarken kapılarını
ardına ayaksız izler bıraktın diyelim

ayrılık anı
kolyen parçalandı döşünde
o bir maddeydi demirden
düşen bir parça zincir
gögüs tahtam altında ezilen
hep canlı kanayan yara
ilerledikçe zamanlar kaynamıyor yeniden
düşürdükçe gölgeli hüzzamlar gönlüme
eylül yaprakları gibi düştün yerlere
bu tozlu raftan arta kalan
bana;
acı sancı gibi kelimeler

yok ben acımı sevdim
sakladım defterimde
sadece yarınlarımı zehirleme

yeni şeyler eklerken hayatlara
enkazdan gülüş damıtmak
kurmak yeniden yarınlar

içinden çıkarıp atmak dünü
bu sebeple diyorum ki
gitme mazi olarak kal cismince
ruhunu ve geri kalanı götür

yarı kapalı bulutlarla açık döşümde
sürgün versin yüzüm dönük gün’eşe