Göğüs Kafesimin İçinden Çatlamış Kalbim

Çatlamış kalbim,göğüs kafesimin içinde.
Değer görmenin değersiz hissettirmesini anlıyorum garip bir biçimde.
uzanıyorum ufka hayatın boşluğunda,
Her saniye parçalanıyorum,yanıyor kalbim yokluğunda.

Ağlamaksa tek isteğim;ama namümkün,
Verdiğim sözle lanetlenmiş gibiyim çünkü.
Duygular... siliniyor belleğimden, ağlayabiliyordum evet... sanki dündü.
Şimdi geriye kalansa güzelim biraz öfke,nefret ve bolca hüzün.

Devasa olan dünyaya karşı evrene yetecek kadar nefret içimde,
Yaşamak istemiyorum hayat denen bu pisliğin içinde.
Yıkılıyor kumdan kalelerim, içinde koruduğum hayallerim,
Sevdam tükenmez okyanus misali gözlerini güzelliğinden alan,
Yıkıldı,parçalandı harabeye döndü içim, her tarafı talan.

Gidişin bir mermi beynimden kalbime, öldür korkma!
Korkma!
Yak her şeyi, içim gibi yansın.
Bu şehir küle dönsün, gerçek beni gör ve miden bulansın.
Herkesten iğrenirim bilir misin? sebebi iğrençliğim sanırım.

Hayallerim vardı...
Uğrunda çabalayamayacak kadar yorulduğum,
Sevgim vardı...
Allahına kadar, içinde boğulduğum

Şimdi sonsuz sevginin gölgesinde hayallerin harabeleri,
Sanki metropoldeki varoşların evleri.
Gökdelenlerin arasında o iğrenç manzara,
Görmek istiyorum,istemiyorum bilmiyorum işte beni darlama!

Arlanmam,bildiğimse üzerken mutlu ettiğin,
Ettiğin yeminler yalan biliyorum ama affederim.
Olsun o çok masum,hem onu çok seviyorum derim,
Ben böyle düşündükçe keder denizidir sanırım yerim.