Göğün Mağarası Şiiri - Mert Gökcen

Demirden olurdu gökyüzü ben süzülmek istediğimde.
Yürüyebilenler özgür, uçabilenlerse hapis kalırdı.

Bir kenarındayken uçurumun , hemde sen varken başlangıcında.
seni görebilmek için , uçmam gerekirdi.
yukarıda aradıklarımızın aşağıda olabileceğini
ilk o zaman öğrendim.

Neydi en yücesi yaşanmışlıklarımızın
Neyin içinde olursak erişebilirdik tanrıya.
Ve anlayabilirdik sevgiyi.
damarlarımın içinde dolaşan,
aldığım nefesin,
yürüdüğüm yolun,
gördüğüm her çiçeğin,
adı olur muydu?

Söylesene ne koyardık peki ismini
gül mü yoksa menekşemi
sen zambak severdin.
Öyleyse beyaz bir zambak olurdu adı.
kadim bir yunan medeniyetinde
heranın sütünden filizlenirdin.

Yamaçlarıma ekerdim bense
sembolünü anneliğin.
Sonra bir savaş zamanında,
atlar ile çiğnerdik yarınlarımızı.

Ah benim şarkılarda hatırladığım yarım bırakılmışlığım.
Sevgimden vazgeçtiğim bozulmuş hatıralarım.
Saklarım hep yankılarını, yüreğime vurmuş koca kayaların.

Depremden arda kalan bir şehir var elimde.
Yer göğü yutmuşta,
çocukluğum bir kuru ekmeğin peşine düşmüş yıkıntıların arasında.

Kaybedişlerimin yalnız kaldığı ve en çaresiz gecelerin,
sonsuzluğunda saklıdır hüzünlü düşlerim.
Gözden düşmüş bir meleğin eriyen kanatlarıdır.

Beyazın siyaha yenik düştüğü yerdeyim.
Griye dönüyorum galiba,
gökkuşağıydım bir zamanlar.

sırtımda maviler, elimdeyse,
yeşili vardı baharın.

Şimdiyse hiçlik kuyusuna atılan hayalleri biriktiriyorum.
Vazgeçilmişlerin cennetine,hoş geldin.