Göğü Elleyen Adam Şiiri - Zafer Altuntaş

Ben her gece göğü elleyen adam
Dudaklarımda aziz bir uçurumda yeşerterek kendimi
Huzmelere boğuldum gözümü karanlığa kapatarak
Adımı sordum kendime bilmek için günahı
Öğrenmek için bir peygamber nasıl olunmaz
Hiçliği kucaklarıma alarak
Okşadım
Okşadım yeni yetme sevaplarımı
Sarılarak Allah'a
Öğrendim nasıl kul olunmaz

Vahşi hayallerimi atarak terkisine atların
Yol aldım iki nala durmaksızın
Bakarak rabbin karanlıklarına
Hicret ettim
Hicret ettim her gün
Tenine dokunduğum şu aya
Ve şu ayın mahcup yıldızlarına

Şayet bilseydim nasıl insan olunmaz
Yapmazdım yapacaklarımı
İnanarak kadere
Boyun eğmezdim cüzi irademe
Her şeyi lav ederek
Geçerek dünya sıratını
Bir kuyu bulup nefsime
Ve bir de Yusuf
Bütün külli iradeye teslim olurdum

Ancak ben bilerek sapkınlık denen nimeti
Doğruyu sevdim yanlış adam olarak
Gönlümde hazinesini rabbin
Bir emanet olarak taşıdım
Ve taşıyorum hala
Bunu en büyük tecelli sayarak

Ve boyun eğerek cehenneme
Sırf onu söndürmek için
O aziz odunları severek
Ve hamallarını rabbin
Bileyerek en büyük kin ile kendimi
Ben her gece göğü elleyen adam
Sana ulaşmak için
Yürekten dökülen gözyaşını
Yıkanmak için günahlardan
En temiz cennet sayıyorum