Göğsümdeki Pencere Şiiri - Mesut Hastürk

rüzgarla konuşuyorum pencerede
onlarca çocuk sanki balkonumda
hepsi uslu
sanki birer bilge
ya bir masaldan çıkmış
ya ne bileyim ben de

tüm çocuklar çocukluğum
tüm günler birer günü çocukluğumun
çıt... bakıyorlar birden gülerek
birden saklanaraklarak
pıt...giriyorlar kalbime
kapı çerçeve hak getire
çocuk işte...

rüzgarla konuşuyorum pencereden
ne kurt ne kuş ne bir hış
yaşlı ve bilge çocuklar gibi ongun
göçmen kuşların ardı bir gün
sanki yeryüzü bir tenha - bir dağınık
ayaklarımın altında kentler
gölge gibi uzanık

rüzgarla anlaşmasını biliyoruz
saçlarımı okşuyor yercesine
boynuma sarılıp sarmalıyor bedenimi
yaşım kemalince benim de hani
omzuma kapanıp gülsem
edemiyorum rüzgar gibi
sersem sersem

ayrılık vakti söyleşmelerden
çekiliyor rüzgar kucak dolusu yaprakla
sağım solum baharın çim yolları
kapıyorum penceremi azdırıp çocukları
azdırıp günleri,
perdeleri
odada görgülü soluğum karşılıyor ellerimi
ağır bir saygı
ağır bir adım

ağırlanış…
ne bir çıt. ne bir pıt
göğsümdeki pencere
açık mı açık...