Benim göğsümde yıkık şehirlerin tozu toprağı yaşar
Sular taşıyın karıncalar yıkanmakla geçmez acılarıma
Defalarca süngülenmiş doğmamış güneşlerim var
Onsekizimde sevdiğim ölüme, kırk yaşım ağıtlar yakar.
Kimseleri çağıramadım açtı susuzdu evimdeki gölge
Ödünç eller bekledim hep Müslüman tertemiz eller
Asyadan,Afrikadan ,Şamdan ateşin tamda ortasından
Sırtımızı umuda sıvazlıyacak kaleme ve kılıca varisler.
Şu yaşadığım şehir ruhumun tenine yanaşan gri fırça
O nedenle yağmuru severim tutmaz faniliğin boyasını
Saatleri katranla kapasamda Halep'te zaman hep şimdi
Şeytan sızlanıyor çektikçe ruhum doğunun sancısını.
Necati Atilla Soykan
Kayıt Tarihi : 23.8.2017 14:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!