Benim göğsümde yıkık şehirlerin tozu toprağı yaşar
Sular taşıyın karıncalar yıkanmakla geçmez acılarım
Defalarca süngülenmiş doğmamış güneşlerim var
On sekizimde sevdiğim ölüme, kırk yaşım ağıtlar yakar.
Derin gecelerde göğsümün üstünde uyur serçeler
Ödünç eller bekledim, Müslüman tertemiz eller
Asya’dan, Afrika’dan, Şam’dan ateşin ortasından
Tazecik bir baharın gücüyle dönerken pervaneler.
Şu yaşadığım şehir ruhumun tenine yanaşan gri fırça
O nedenle yağmuru severim tutmaz faniliğin boyasını
Saatler avare ülkemde zaman epeydir şimdi
Zoraki çıkıyorum sokaklarınıza siyah çelenk gibi..
Necati Atilla Soykan
Kayıt Tarihi : 23.8.2017 14:50:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!