Göğe Uzanan Dalları Vardı

Göğe uzanan dalları vardı ağacın...
Gölgesi vurmuştu tarihe.

Bir huzur sarar,
Mavi dolar içim
Ne zaman gök yüzüne uzansam,
Ne zaman gözlerin değse
Hasretime
Gurbetime.

Giz gibi dualar vardır
Ancak maviye çalınca gözlerim duyulur.
Acılarım vardır
Ancak sen gelince aklıma kanayan.

Bir kere
Sadece bir kere
Ses olabilseydi yüreğimin yangını...
Bir kere
Sadece bir kere...

Kimse görmedi
Kimse duymadı beni.
Geçti devran
Bitti zaman.
Bir nefeslik ömrüm,
Hep bensiz geçti.
Beni bilmedim ben.
Ben, bana ağlamadım.
Ben yaralarımı kanamasın diye değil,
Kimse görmesin diye sardım.
Ağlamadım kendime hiç.
Ben, sevemedim kendimi.
Ben, vazgeçtim kendimden.

Güçlü olmak, ayakta kalmak uğruna
Tükettim
Hayallerimi
Sevdalarımı
Sevinçlerimi
Gülüşlerimi.
Kimse görmedi,
Kimse bilmedi,
Kimse duymadı içimin sesini.

Uzanırım,
Dokunamam gökyüzüne,
O en sendiğim rengime,
Maviye...
Ama vazgeçmem,
Rüzgâr değer,
Yağmur vurur;
Ben yine uzanırım,
Açarım ellerimi...

Göğe uzanan dalları vardı ağacın...
Gölgesi vurmuştu tarihe.
Gölgesi değmişti ömrüme.