Göğe Doğru Eksilmek Şiiri - Okan Kobatan

Bir akşamın son cümlesinde unuttum adımı,
rüzgâr dolandı içime,
kimse fark etmedi...
Yıldızlar susacaktı neredeyse üstümüzden
bir ormanın unutulmuş kalbinde,
denize en çok benzeyen sensizlikte.

Hiç kimse çağırmadı beni..
Hiçbir ateş yol göstermedi yüreğimin zifiri karanlığına..
Yine de aradım kendimi
adı olmayan bir izde,
ardı silinmiş paslı ve puslu bir yüzde..

Ne bir telin sızısıydı aradığım
ne bir sözün acısıydı,
türkümdeki
o kendiliğinden eksilen şeyler..

Ne de
anlamsızlaşmadan önce dünya,
Kıç ağrısının o saf haliyle,
o boş bardaklı "masallardan" kalkan insanları bekledim yıllarca..

Sadece eksilen şeyler vardı,
biz susarken daha da büyüyen,
acıtmadan, sızlatmadan,
sadece eksilen...

Mesela;

Ahmet Abi o gece yüreği elinde
O mermi içini delmeseydi eğer..
Bana bir sırrını söyleyecekti ki..
Muhtemelen ben onu da dinleyemeden,
ıssız bir yıldızla,
nemli bir toprakla,
uykusuz kalan bir yalanla,
Ve hiç bir zaman tamamlanamayan,
O masum,
O saf,
O titrek yarım kalanımla,
oturup dertleşecektim..

Sonra bir rüzgâr daha eksilecekti,
adı anılmayan bir yaprak daha düşecekti sessizce

Ve şöyle diyecektim kendime;

"bir taş yerinden oynadı,
ben de,
kırılanın sesinde buldum direnmeyi..."

Hatırlatmanıza gerek yok,
Maalesef ki biliyorum artık dostlar!...

Bazı yollar sessiz biter,
Bazı vedalar izsiz kalır.
Bazı şarkılar,
hiç çalınmadan tamam olur.
Bazı yaralar da,
tek başınayken iyileşir.

Ve ben,
son bir yudum rakı..

Ve;
Bir akşamın son cümlesinde unuttum adımı,

rüzgâr devrildi içime,
hiç kimse bilmedi.

Gözlerim, mavi bir suskunlukla,

yeryüzünün en eski yarasını dinledi.