Göçük... Şiiri - Nebi Kılıçkaya

Gönül evim,bir konaktı; yıllanmış
Kim derdi ki...bir fiskede sallanmış,
Enkazlarım,çürükçüye yollanmış,

birkaç resim; hüzün sözler içinde,
Garip kaldı,duvarların göçünde...

Görülmemiş gül açardı...kokulu,
Tohumları,taa şuramda çakılı,
Nadas kaldı...şimdi zakkum ekili,

Daane'm vardı; üzüm gözler içinde,
Garip kaldı,duvarların göçünde...

Ne postacı; ne,sen geldin kapıma
Senden gayrı,uymaz idi tipime,
Mutlumusun..! ? un sedinde ipime

Ümit vardı; bazan tozlar içinde,
Garip kaldı,duvarların göçünde...

Bir yel esti,sazın teli dağıldı.
Bu ne ölüm; bu,ayrılık değildi.
Çölde akan düş pınarım soğuldu;

Muradımdı...gezen kızlar içinde,
Garip kaldı,duvarların göçünde...

Gelinlikle ne de güzel duruyor.
Kadere bak; bir dostuma varıyor.
Kara tren,kalk sireni vuruyor;

El salladım...yaşlı gözler içinde;
Bir Nebi yim...duvarların göçünde...