Göçük Şiiri - İsmail Uysal

Nasılsın deme bana
Hiç halim yok bu ara
İçim yığın yığın gam
İçim bölük bölük,
İçim bölük pörçük
İçim beton beton çökük..
Nasılsın deme bana
Yüreğime çöktü dam
Her hücremde onulmaz onca yara

Bir babanın avucunda
Bir babanın gözlerinde
Bir babanın çaresizliğinde kaldı sevincim

Nasılsın deme bana
Hayatım nefesimin ucunda
Boğazımı sıkıyor
Sıkım sıkım, sıkım sıkım
Kaç çocuk
Kaç kadın
Bilmem kaç adam
Nasılsın deme bana
Bedenim vurgun yedi
Ruhum göçük.

Nasılsın deme bana
Nasılsa Mescidi Aksa
Nasılsa Kudüs
Öyleyim işte
Mahzun...
Parçalanmış hayaller ülkesinde
Suspus
Bulamadım naşıma kefen
Ayaklarım koşar adımdı dün
Kollarım upuzun
Dilimde türküler
Dilimde yarının umudu vardı
Dilimde dağlardan savrulan küller

Nasılsın deme bana
Of demem içimden
Biri şu dakka kalbimi sıksa
Yer yarıldı birden
Göğü melekler sardı
Bir annenin umuduna sıkılan kurşun
Bir annenin yavrusuyla uçuşun
Bir annenin , bir kuşun...
Yasını tutuyorlardı

Nasılsın deme bana
Kudüs gibiyim işte
Gözlerim arşa uzanır
Yüreğim ateşte