Göçten Sonra Şiiri - Arif Kaman

Toprak damlardan düşen çocuklar gitmiş, yalınayak düşmüş yollara
Ağır aksak giden kağnılardan kalmamış bitmiş, öküzcükler küsmüş yollara
Ne sevdayı anlatan tülbent işlemeleri ne kilim var anımsatan tüm sevdaları
Bir hiçlik bir pişmanlık bir yoksunluk kalmış buralarda; göçten sonra

Gözlerimi yumuyorum, elinde muşmuladan asalı ihtiyarlar
Dar sokaklarından süzülüyor gölgeleri, ağır ağır ve de aksak
Hey be hey kimlere sırdaş olmuştur arnavut kaldırımlı şu sokaklara
Belki de çok daha zorumuza gidiyor eğilip yüzlerine bakmak
Nice yaşa dem olmuş, hayaller bile ölmüş, göçten sonra

Ilmek ilmek dokunan yer kilimlerinin tozları geliyor burnuma
Tahta pencerelerin macun kokularıyla karışıyor
Tahta kuruları bile kaybolmuş içlerinden, terk etmiş
Paslı elektrik direklerinin üzerinde tek tel kalmış garib…
Gıcırdıyor kapıları şeytan ıslıklarıyla toprak damların
Ne menem bişey var içimi ısıran, anladım ki insan… işte insan!
Ne vefa kalıyor, ne sıla ne de özlem.. unutuyor işte insan, unutuyor
Göçten sonra