Göçmen Kızı Şiiri - Ahmet Egemen Baş

Güneş düştü gökten göçmen kızı
Ruhumun berrak suları yine senden akıyor
Gözlerimin kenarında büyüyen alpyıldızı
Kesik bakışların gibi yüreğime batıyor

Bir dağ evinin köy başında yanan ateş
Issız vakitlerde beni kapından kovalar
Gözlerimin içine bakan kızgın kor güneş
Gönlümün dipsiz derinliklerini yakar

En emin inatlarla kaçıyorum senden
Ruhumu çalkalıyor ölüm kokulu bir yankı
Ve dipsiz kuyular gibi düşüyorsun gözlerimden
Sevdam kinim oluyor rüyamda ki gibi tıpkı

Yağmurlar yağıyor gözlerime soluksuz
Sevdalar çalıyor içimde o yeşil Bosna'dan
Kaybolmuş gecelerim sanki birer uykusuz
Aynı rüyada karşılaşıyoruz hiç durmadan

Bırak beni istemiyorum artık göçmen kızı
Seni severken şu halime baksana,
Ellerim kan ve her yerim kıpkırmızı
Gelemem diyorum sana lütfen beni anlasana

Bu deli sevda bir Mostar köprüsü
Sen nehirin bir ucundan gelirsen boğulursun
Ben bir adım atarsam çıkar ikimizin ölüsü
Kavuşmamız imkansız anla beni nolursun

O karanlık geceden bir yağmur gibi çiselirim
Umutsuz yaşların gibi düşerim gözlerine
Gecenin en ıssız vaktinde aklına gelirim
Bir yaprak gibi süzülürüm yalnızlığın ellerine

Şimdi bir geceyi daha çalıyorsun benden
Sana ulaşmak bütün sevdaların hançeri
Her baktığımda vuruluyorum en derinden
Göçmen kızı seni severken yaşıyorum mahşeri

Haydi git benden gidebildiğin kadar
Uzaklaştır gözlerimden tunç sevdanı
Yağsın yağmur dökülsün artık bütün karlar
Son kez gözlerime bak durduracağım zamanı

N'olur gitmeden beni bir kez dinle
Ateşsiz yangınlarımdan çıkan o sızı
Unutuyorum seni en temiz sevgilerimle
Bu kadar nefret de aşktır göçmen kızı