Göçmen hüzün Şiiri - Tolga Sönmez

Göçüyor gönlüm senden beraberinde göçmen kuşlar,
Uzaklaşıyor yeniden,
Her ilkbahar telaşla konduğu bu diyar.
Eksiliyor gönülden yazlık sevinçleri,sevdaya tutuklatan yar.
Belki hüzün mevsimi hasatıdır muradın
Belkide orman yangını alev aldığı aşkın.
Sabah olmasın diye titrerken beden'e
Tan ağırırken çöker ayrılık sancısı.
Sahi adı unutulmuş ne çok sevda,
Kayıp şehirler gibi saklandılar toprağa.
Uyuyakalmış olabilirim bu hatıralar ormanında.
Ecel kovalar bir oyundu mazi,
Gençlik ateşi tüterdi doruklarda,
Amacına ulaşmış bir kaç sevgili
Davet ediyor ikametgahına.
Salkım salkım dökülüyor içime,
Sebepsiz iniltileri hüznün
Kendimden kaçıyorum yine,
Göçmen kuşlar kadar hürüm.